Ik ben Mo Gerritse en een van de vele ervaringsdeskundigen werkzaam bij het Cliëntenperspectief en de Herstel Academie. Ik ben inmiddels net 62 geworden, partner, moeder en sinds een paar maanden oma. Ik was docent op een ROC, 30 jaar in het onderwijs en supervisor. Sinds mijn 40ste ben ik in aanraking gekomen met de GGZ na een dramatisch jaar n.a.v. het verlies van mijn oudste dochter en veel andere stressvolle zaken. Geen wonder dat ik tijdelijk de weg kwijt raakte. Ik stapte in een wereld die ik totaal niet kende. Die bestond in eerste instantie uit opnames, therapieën, lotgenotengroepen, gesprekken met behandelaars en medicatie. Ik hoorde na een tijd dat ik een bipolaire stoornis had en toen kwam langzamerhand het besef dat ik invloed wilde uitoefenen op mijn stoornis. Dat kon ik alleen bereiken door mijzelf beter te leren kennen, maar ook mijn verleden te onderzoeken en mijn toekomstperspectief bij te willen stellen. Ik denk veel in plaatjes, die helpen mij iets concreet te maken wat best wel complex kan zijn.
Op een gegeven moment bedacht ik dat mijn stoornis te vergelijken was met een tijger, de ene keer onstuimig en gevaarlijk, de andere keer mak aan mijn voeten liggend. Mijn vraag was al gauw, hoe tem ik mijn tijger? In het begin dacht ik dat ik geen enkele invloed had op de stemming van het beest. In de loop der jaren realiseerde ik dat ik dat wel degelijk heb en dat ik mijn tijger kan temmen. Ik besloot dan ook alle kennis en ervaringen van anderen aan te grijpen om mijn ziekte te begrijpen. Zo heb ik heel wat jaren door gekluund met ups en downs, maar het loonde na een tijdje de moeite.
Door alles wat ik geleerd heb bij gespreksgroepen, cursussen van de GGZ en van het Cliënten Belangen Bureau (nu Cliënten Perspectief) behandelaars, andere hulpverleners, maar ook in gesprekken met andere deelnemers van de cursussen die ik volgde, wist ik mijn grote vragen al aardig te beantwoorden. Het betekende voor mij dat ik moest zorgen dat die tijger niet opeens opsprong, of anders gezegd dat mijn stoornis mij onverwachts zou overvallen. Door alerter te zijn op mijn stemmingen, ervoer ik toch eerder een verandering in mijn tijger. Bij de eerste grom van mijn tijger betekent dat dat ik in beweging moet komen. Dat betekent dat door betere zelfkennis en beter inzicht in mijn ziekte, ik, maatregelen, die bij mij passen, kan nemen. Door o.a. meer rust te nemen en open te zijn tegenover mijn naasten wat er bij mij speelt. Inmiddels is er nog iets bijgekomen wat mij helpt: zinvol werk. Ik werk bij het Cliëntenperspectief en krijg daar klussen die bij mij passen. Ik geef o.a. lezingen en gastlessen. Tenslotte geef ik ook twee cursussen op de Herstel Academie: Herstelverhalen schrijven en presenteren en Denken en Doen en die heb ik zelf ontwikkeld. Allemaal ook goed voor mijn eigen Herstel.
